Reuzen, trollen en sporen op de Lampivaara

Dit verhaal begint met heel veel lawaai, een spookachtige omgeving, schimmen in het donker. Het is bijna eng. Maar eerste indrukken zijn misleidend….

We hebben de middag en avond doorgebracht op de Lampivaara, de laatste amethist mijn van Europa. De bomen op de top zijn helemaal wit van de aangevroren sneeuw, tykkylumi in het Fins. Aan de rand van een bos hebben we genoten van de zonsondergang, die door een paar wolken mooi dramatisch is.

Met een pendolino, een bus op rupsbanden, zijn we onderweg naar beneden. Met een vijftal mensen zit ik in de voorste cabine. Er wordt druk gepraat over wat we gezien hebben. Door het lawaai en geschommel van de pendolino is het meer schreeuwen dan praten. Alle ramen zitten vol met sneeuw en naar buiten kijken is onmogelijk. Maar, ik heb geluk. Het raampje in de deur, waar ik naast zit, is half opengeschoven. Ik kan de bevroren wereld waar we doorheen rijden zien.

Het is een surrealistisch landschap. Bomen, vol met sneeuw, in vormen die lijken op mensen en dieren in de meest uiteenlopende houdingen. Maar ook reuzen, trollen, elfen. Een sprookjesbos, waar legendes beginnen en achter iedere boom iets of iemand verscholen kan zitten. De lampen van de pendolino werpen grote, bewegende schaduwen. Er lijken reuzen rond te rennen en het bos beweegt.

Het landschap is volledig verlaten maar de sneeuw verraadt de ongeziene bewoners die er in bewegen. Het begint met het spoor van een sneeuwhaas dat scherp afgetekend is. De voor en achterpoten verschillen van afmeting en positie. Het is nog vers. Even daarna nog eenzelfde spoor en nog een. De hazen zijn op pad. Ze hebben gezelschap van een eekhoorn die een veel smaller spoor achter laat. In het donkere bos mag enig drama niet ontbreken en dat dient zich aan in de sporen van een vos.